Volgens de filosoof Kierkegaard
creëert de liefde een oneindige schuld.
Niet bij degene die ontvangt, maar juist bij degene
die liefheeft. Dat kan niet kloppen, dachten we eerst en
met ons iedereen die we dit voorlegden. Hij die liefheeft, geeft
zijn liefde aan anderen. Meer...Door die liefde te ontvangen zijn de anderen aan
hem iets verschuldigd. Want zo reken je toch?
Nee dus, volgens Kierkegaard is het juist andersom.
Nu schrijft hij op een wat moeilijk te volgen manier, maar na een paar keer
lezen begrepen we wat hij bedoelde.
Liefde die een schuld geeft, kan geen ware liefde zijn. Die liefde is niet terug
te betalen. Iemand die liefde geeft, wordt daar niet minder van, en hoeft
daarom niets terug te krijgen. Sterker nog, volgens Kierkegaard wordt
door het geven van liefde zijn eigen schuld alleen maar groter, om
oneindig groot te worden.
Hoe dat kan?
Welnu, zo maakt deze grote denker duidelijk, liefde is een gift, een
gift van het universum, of het hogere, of de Ene, zou hij zeggen.
Wie de liefde heeft, is onmetelijk rijk en staat daarmee in een
oneindige schuld bij de kosmos, het Al-Zijnde. Hij hoeft dan
ook niets in ruil voor zijn liefde, want in die liefde is hij
vol dank aan datgene, wat hem in staat stelt lief te hebben,
God, of de Ene. Om stil van te worden.